Słowo „stablecoin” może mieć przyjemny ton — czy nie jest przyjemnie mieć coś stabilnego w niestabilnym kryptowersie? — ale dla krytyków są niczym innym jak tykającą bombą zegarową. Niezależnie od tego, czy to prawda, czy nie, nacisk na regulację stablecoinów nabiera tempa. Stany Zjednoczone i Unia Europejska zbliżają się do sformalizowania swoich podręczników, a biorąc pod uwagę historię regulacji finansowych pochodzących z Waszyngtonu i Brukseli, a także wytyczne Financial Action Task Force dotyczące kryptowalut w ciągu ostatnich kilku lat, można śmiało powiedzieć, że reszta świata pójdzie w ich ślady.
To powiedziawszy, regulacja stablecoinów nie jest łatwym zadaniem, ponieważ takie monety mają różne kształty i rozmiary, co sprawia, że rozwiązanie uniwersalne dla wszystkich jest problemem. Trzy najlepsze stablecoiny według kapitalizacji rynkowej — Tether (USDT), USDCoin (USDC) i Binance USD (BUSD) — są powiązane z dolarem amerykańskim. Według ich twórców są one wspierane rezerwami zielonych dolarów i innych różnych instrumentów finansowych, aby przez cały czas utrzymywać swoją wartość na poziomie 1 USD.
Nasze najlepsze roboty biznesowe
Tether znalazł się już pod kontrolą prawną dotyczącą rentowności i źródeł rezerw, co skłoniło pozostałe dwa projekty do ujawnienia ich odpowiednich aktywów wspierających. Z kolei ujawnienie USDC rzuca światło na znaczną ilość „papieru komercyjnego” – niekoniecznie wysokiej jakości lub wysoce płynnego – w jego odpowiednich rezerwach. Dla wielu ta rewelacja doprowadziła do wniosku, że firma działa jak bank, a nie biznes płatniczy.
Inne, bardziej niejasne stablecoiny wykorzystują mnóstwo alternatywnych podejść. Można je powiązać z towarami, takimi jak złoto czy ropa, tak jak w przypadku kontrowersyjnego wenezuelskiego Petro. Bardziej egzotyczne opcje obejmują monety powiązane z kredytami węglowymi, takie jak UPCO2, monety zabezpieczone kryptowalutami, takie jak Dai, oraz, być może najrzadsze ze wszystkich, stablecoiny, takie jak Terra (UST), które nie mają żadnego zabezpieczenia i zamiast tego polegają na algorytmach, aby utrzymać swoje ceny stabilne.
Oczywiście niektórzy mogą powiedzieć, że regulacje tylko spowolnią innowacje, więc rządy powinny trzymać się z daleka od kryptowaluty, ale ten argument nie ma kontekstu historycznego. Dużo wcześniej, w erze dzikiej bankowości, prywatne waluty emitowane przez nieuczciwe banki często pozostawiały ludzi kupując bezwartościowe papiery, więc dolar został zapisany jako jedyna waluta narodowa Stanów Zjednoczonych. Ta sama logika odnosi się do kryzysu funduszy na rynku pieniężnym w 2008 r., kiedy władze federalne wprowadziły nowe zasady, aby chronić Zwykłego Joe przed wielkimi inwestorami, którzy wyciągają z nich duże sumy.
Raz po raz my, jako społeczeństwo, stwierdzaliśmy, że konsumenci potrzebują ochrony przed oszustwami lub po prostu złym osądem osób, które sprawują opiekę, przekazują wartość lub świadczą podobne usługi. Wdrożyliśmy zasady i przepisy regulujące, kto może emitować i wymieniać pieniądze, które uważamy za pieniądze, napisaliśmy podręcznik dla tych, którzy zajmują się pieniędzmi w kwotach, które mogą wywołać wstrząs w całej gospodarce, jeśli zostaną niewłaściwie obsługiwane. Dlaczego nie mielibyśmy zrobić tego samego ze stablecoinami, rynkiem o łącznym kapitalizacji ponad 133 miliardów dolarów? Po prostu nie ma sensu trzymać miecza Damoklesa w kryptobanku wiszącym nad głowami inwestorów i traderów. Wiec gdzie zaczynamy?
Jeden za jedno podejście
Najlepszym sposobem na rozpoczęcie regulowania stablecoinów jest ustalenie zasad i protokołów, które zapewnią, że spełnią one swoje roszczenia. Christine Lagarde, szefowa Europejskiego Banku Centralnego, powiedziała w niedawnym wywiadzie, że stablecoiny muszą być wspierane fiat 1:1, dodając, że projekty stojące za emisją stablecoinów powinny:
„[…] być sprawdzane, nadzorowane, regulowane, aby konsumenci i użytkownicy tych urządzeń mogli faktycznie mieć gwarancję przed ewentualnym wprowadzeniem w błąd.”
UE ma długą historię instytucji pieniądza elektronicznego (EMI), które mogą emitować i wymieniać cyfrowe euro, a instytucje te wspierają swoje cyfrowe euro prawdziwymi euro przechowywanymi w banku lub w niektórych przypadkach banku centralnym. Mogłoby to stanowić przykład dla organów regulacyjnych w innych jurysdykcjach, które wydają się zmierzać w tym samym kierunku.
Tutaj moglibyśmy narysować paralelę z wymogami kapitałowymi dla banków lub firm płatniczych, takich jak EMI, aby zapewnić, że użytkownicy stablecoin mogą w dowolnym momencie wymieniać swoje monety na fiat za pośrednictwem firmy, która je wybiła. Dla porównania, jednym z kluczowych sposobów zarabiania pieniędzy przez banki jest pożyczanie pieniędzy zdeponowanych przez innych. Proces wymaga regulacji po prostu po to, aby bank miał wystarczająco dużo w swoim zapasie, aby spłacić klientów, którzy mogą chcieć wypłacić swoje pieniądze, ale niekoniecznie w stosunku 1:1 dla każdej aktywnej wpłaty.
Dla emitenta stablecoin sprzedaż swoich monet za fiat może technicznie przypominać wpłatę depozytu, ale pytanie brzmi, co dalej robi z pieniędzmi? Jeśli pożycza, to angażuje się w działalność bankową. Jeśli przetwarza transakcję, to obsługuje czynności płatnicze. Jeśli wkłada pieniądze w aktywa o wysokiej rentowności, to technicznie przekazuje zlecenia do domu maklerskiego lub sama pracuje jako broker. Ponownie, dla kontekstu, my, jako społeczeństwo, powierzyliśmy zarządzanie tymi działaniami regulatorom.
Związane z:Stablecoins pod lupą: USDT oznacza uwięzienie „papieru komercyjnego”
Odpowiednio, w przypadku stablecoinów, regulatorzy muszą najpierw ustalić standardy przejrzystości dla emitentów, którzy muszą określić działalność finansową, w którą są zaangażowani, podobnie jak robią to banki i firmy płatnicze. Fundusze rynku pieniężnego mogą być tutaj dobrym punktem odniesienia. Rozsądne jest oczekiwanie, że każdy emitent stablecoin wyda raporty na temat swoich zasobów, w tym, w stosownych przypadkach, podmiotów, które wyemitowały określone papiery wartościowe i ich kwoty. Bez tego po prostu nie ma możliwości, aby użytkownicy stablecoin mieli pewność, że ich aktywa mają rzeczywistą wartość.
W przypadku stablecoinów powiązanych z bardziej egzotycznymi aktywami, podstawowa zasada musi być taka sama: muszą być w stanie udowodnić, że są tam wszystkie aktywa, które twierdzą, że kryją się za monetą. Ale właśnie tam wskakujemy prosto do głębokiej, głębokiej króliczej nory. Na przykład stablecoin oparty na towarach jest, de-jure, kontraktem inwestycyjnym opartym na towarach i musi być regulowany jako taki, a nie jako „pieniądze” w żadnym sensie. A algorytmiczne stablecoiny mają jeszcze trudniejszy czas na dopasowanie się do regulowanego świata.
Zewnętrzna krawędź
Algorytmiczne stablecoiny nie są tak masywne, jak te zabezpieczone fiatami. TerraUSD, powiązany z dolarem amerykańskim, ale technicznie pozbawiony zabezpieczenia, jest piątym co do wielkości stablecoinem, a wspierany przez ETH DAI jest czwartym co do wielkości stablecoinem, według CoinMarketCap. Tether stanowi około połowy całkowitej kapitalizacji rynkowej dla stablecoinów.
Z regulacyjnego punktu widzenia stablecoiny oparte na algorytmach i kryptowalutach nie są obecnie tak ściśle powiązane z tradycyjnym systemem finansowym, jak te, które posiadają w swojej rezerwie konwencjonalne instrumenty finansowe. Takie monety są zwykle w pełni podłączone do większego ekosystemu kryptograficznego lub ich sieci. To powiedziawszy, biorąc pod uwagę wielkość i działalność tych organizacji – dokonujących transferu wartości, zasadniczo nie zawsze zgodnie z przepisami jurysdykcyjnymi – są one tak samo warte na celowniku regulatorów, jak inne stablecoiny.
Jako otwarta i niezmienna księga, blockchain jest otwarty na audyt, podobnie jak inteligentne kontrakty napędzające takie projekty. Zakładając, że tożsamość może być przypisana do portfeli, przejrzystość niekoniecznie jest problemem. Problemem jest jednak, przynajmniej potencjalnie, rozpalanie wyobraźni podmiotów przyzwyczajonych do zajmowania się tradycyjnymi finansami, a jednocześnie zachęcanie projektów kryptograficznych do poszukiwania rozwiązań pozwalających na przestrzeganie przepisów rządzących naszym społeczeństwem.
Teoretycznie regulatorzy mogliby przejść całą drogę do ustanowienia standardu włączania automatycznych raportów i audytów do kodu zasilającego monety. W praktyce robienie czegoś takiego rodzi pytanie o większe ramy regulacyjne dla kryptowalut jako takich. Wiele organów regulacyjnych również pracuje nad tym podręcznikiem, ale wciąż jest wiele do zrobienia, zanim zostanie on ukończony.
Związane z:Stablecoins stawiają przed organami regulacyjnymi nowe dylematy w miarę zbliżania się masowej adopcji
Biorąc pod uwagę pozorną koncentrację na gigantach zabezpieczonych fiducjarnie, takich jak Tether, pierwszym zadaniem będzie kategoryzacja ich według działalności (płatności, bankowość, inwestycje) i odpowiednie zastosowanie wymaganych wymagań licencyjnych. Algorytmiczne stablecoiny najprawdopodobniej zostaną umieszczone w regulacyjnej otchłani, dopóki władze, które będą decydować, czy są towarem, czy nie, lub nawet zostaną całkowicie zbanowane – jedno z nich zmusi ich do wyboru między dostosowaniem się do przepisów lub marginalizacją.
Niezależnie od tego, co się stanie, jasne jest, że stablecoiny czekają niegrzeczne przebudzenie ze strony regulatorów na całym świecie i słusznie. Wraz z rosnącą kapitalizacją rynkową stablecoiny są obecnie jednym z kluczowych filarów ekosystemu kryptowalut jako takiego. Przyjmując regulacje, społeczność kryptograficzna po prostu upewni się, że ten kolos nie ma glinianych nóg.
Ten artykuł nie zawiera porad inwestycyjnych ani rekomendacji. Każdy ruch inwestycyjny i handlowy wiąże się z ryzykiem, a czytelnicy powinni przeprowadzić własne badania podczas podejmowania decyzji.
Poglądy, przemyślenia i opinie wyrażone tutaj są wyłączną własnością autora i niekoniecznie odzwierciedlają lub reprezentują poglądy i opinie Cointelegraph.
