Vorige week ontweek Bitcoin (BTC) een regelgevende kogel in de Europese Unie toen de voorgestelde cryptocurrency-wetgeving werd gewijzigd om een verbod op proof-of-work- (PoW)-gebaseerde crypto-activa niet op te nemen. Beleidsmakers hadden een aantal zorgen geuit over de relatieve anonimiteit van cryptotransacties en hun impact op het milieu. Sommige experts, waaronder Tim Frost, oprichter en CEO van Yield App, zijn van mening dat de hoek van "klimaatverandering" een verborgen poging weerspiegelt om Bitcoin te verbieden. Maar waarom?
De voorgestelde EU-verordening inzake markten in crypto-activa (MiCA) kan worden gezien als een hybride benadering, waarbij crypto-activa soms worden behandeld als effecten en op andere momenten als valuta. Dit heeft de wetgevers verdeeld, aangezien de Europese Raad, bestaande uit vertegenwoordigers van de respectieve landen, van mening is dat de Europese Bankautoriteit (EBA) de nieuwe cryptowaakhond zou moeten zijn, terwijl het Europees Parlement die rol zou overdragen aan de Europese Autoriteit voor effecten en markten ( ESMA).
Onze beste handelsrobots
Groen protectionisme en groene deals
Hoewel een regelrecht verbod op proof-of-work, dat Bitcoin zou hebben gehinderd, is vermeden, blijft de milieuretoriek rond het streven van de EU naar regulering. Dit weerspiegelt een trend naar "groen protectionisme" in EU-regelgeving: de EU probeert haar markt en instellingen (in dit geval haar munt, die minder dan tien jaar ouder is dan BTC) te beschermen met milieuoverwegingen als strijdkreet.
Deze aanpak heeft al de woede gewekt van de handelspartners van de EU. In 2019, kort na het aantreden van de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, verklaarde de EU officieel haar “Green Deal”-doelstelling om tegen 2050 een netto-nuluitstoot van broeikasgassen te hebben. Dit volgde op een golf van groenen die eerder dat jaar in het Europees Parlement wonnen . Het idee van een "Green Deal" was oorspronkelijk gepromoot door de Democratische Partij van de Verenigde Staten, maar werd tegengewerkt door voormalig president Donald Trump, wat Europeanen ertoe aanzette het concept te lenen.
De EU is van plan dit doel na te streven door over te schakelen op hernieuwbare energiebronnen voor elektriciteitsopwekking, de energie-efficiëntie van woningen te verhogen en 'slimme infrastructuur' te creëren. Het prijskaartje voor het programma werd in het eerste decennium vastgesteld op één biljoen euro. Volgens de Valdai Club: "De symbolische betekenis is als volgt: de EU verklaart zichzelf een wereldleider in het promoten van de klimaatagenda en stelt nieuwe normen voor samenwerking tussen de staat, het bedrijfsleven en de samenleving bij het tegengaan van klimaatverandering."
Groen van jaloezie? Bitcoin versus euro
Het Europese bankwezen heeft sinds de introductie van de euro als gemeenschappelijke munt binnen de eurozone in 1999 verschillende grote crises doorgemaakt, met name de financiële crisis in 2008, de staatsschuldencrisis in de eurozone van 2011 en de COVID-crisis. Door alomtegenwoordige problemen zoals negatieve inflatie en moeilijkheden bij het coördineren van het monetair beleid is het blok vaak aangewezen op verschillende sterkere economieën zoals Duitsland om zwakkere staten zoals Portugal, Italië, Griekenland en Spanje te redden in tijden van nood. Dit heeft vragen opgeroepen over de houdbaarheid van de munt op lange termijn.
Om het nog erger te maken, hebben bezuinigingsmandaten populistische politici, zoals de Italiaanse Vijfsterrenpartij, vaak in staat gesteld te dreigen met terugtrekking uit het euroblok. Dit heeft de ambities van Brussel om de euro te verkopen als een alternatieve "wereldreservevaluta" voor de Amerikaanse dollar verzwakt. Hoewel de handel in euro's het wereldwijde volume van cryptocurrency-transacties met verschillende ordes van grootte doet afnemen, is het begrijpelijk dat eurocraten concurrentie met een vloeibaar ruilmiddel willen vermijden.
De financiële doelstellingen van Europa
Volgens Tim Frost, oprichter en CEO van fintech-bedrijf Yield App, "is er weinig werk verzet om de werkelijke milieu-impact van het delven van cryptocurrencies echt te begrijpen, niet in de laatste plaats vergeleken met de olie- en gasindustrie die de EU en andere mondiale regeringen nog steeds hebben. heel blij om te ondersteunen door middel van smeergeld en incentives.” Hij voegt eraan toe dat "als regelgevers zich ernstig zorgen zouden maken over de milieu-impact van industrieën, cryptocurrency zeker de laatste industrie zou zijn die in overweging zou worden genomen."
Frost uitte argwaan over het uitsluiten van cryptocurrency in het milieudebat, dat volgens hem "enigszins scheef, zo niet verdacht" was, aangezien het proof-of-work-systeem dat oorspronkelijk het doelwit was van wetgevers een essentieel onderdeel was van de architectuur van Bitcoin, die is goed voor het leeuwendeel van de cryptocurrency-economie.
Er kan echter worden gezegd dat zowel de euro als de cryptocurrency een unieke reeks politieke risico's hebben, omdat ze niet gebonden zijn aan traditionele staten die zich bezighouden met traditioneel monetair beleid. EU-regelgevers zijn er al van beschuldigd het Verenigd Koninkrijk te "straffen" voor Brexit als een waarschuwingssignaal voor andere potentiële vertrekkers, dus het is niet oneerlijk om te beweren dat pogingen om crypto te strompelen meer door eigenbelang dan door milieuoverwegingen kunnen worden gedreven.
Brussel als exporteur van regelgevende normen
Het vaststellen van nieuwe regels met betrekking tot handel wordt ook gezien als een overwinning voor de Europese wetgevers op zich. Tijdens de ambtsperiode van Donald Trump waren velen van mening dat de VS niet langer gezien konden worden als “de leider van de vrije wereld” in termen van beleidsinitiatieven en zich concentreerden op “America first”.
De Verenigde Staten hadden, in de ogen van Europeanen, de wereldwijde regelgevende initiatieven de rug toegekeerd. De meest aangrijpende weerspiegeling hiervan was het besluit van Washington D.C. om zich terug te trekken uit de Overeenkomst van Parijs over klimaatverandering. Het terugkrabbelen van Trump over de Iran-deal was een andere indicator dat de VS waren overgestapt op eenzijdige beleidsvorming en bereid waren hun rol in de wereldeconomie en die van de dollar te ‘bewapenen’.
Hierdoor kreeg de EU een kans om een leidende rol op zich te nemen. Hoewel internationale organisaties zoals de G-20 en de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) grotere geaggregeerde economieën hadden, ontbrak het hen aan de expertise van de EU als een op consensus gebaseerde supranationale unie die in staat is normen vast te stellen en te handhaven.
Eind jaren negentig, toen internet en wereldwijd bankieren voor het eerst tot hun recht kwamen, had de OESO het voortouw genomen bij het invoeren van nieuwe wereldwijde regelgeving om te voorkomen dat bedrijven gebruik maken van laagbelastende jurisdicties. In 2000 introduceerde de OESO een "zwarte lijst" van niet-coöperatieve belastingparadijzen en identificeerde zij in 2002 31 van dergelijke rechtsgebieden. Destijds waren de OESO-landen goed voor het leeuwendeel van de wereldeconomie. Deze waren in staat om hen allemaal te dwingen zijn normen voor transparantie en informatie-uitwisseling toe te passen.
Alles bij elkaar genomen liggen deze krachten ten grondslag aan wat op het eerste gezicht lijkt op de druk om de milieuproblemen te benadrukken van de opkomende crypto-regelgeving van de EU
Lees verder op CoinTelegraph
